Filmy burka, islam

Pierwszy fabularny film zrealizowany po upadku Talibów. Samira Makhmalbaf, reżyserka tego obrazu pokazuje światu pragnienia afgańskich kobiet, które próbują się odnaleźć w nowym porządku. Nogreh ma wielkie ambicje, by zostać pierwszą kobietą prezydentem. Na razie musi wymykać się chyłkiem do nowej szkoły, zrzucając po drodze burkę. Siłą tego filmu nie jest uproszczona psychologia, ale obraz, muzyka i osobliwy humor.

Kandahar opowiada historię młodej dziennikarki, Nafas, aktualnie mieszkającej w Kanadzie, która jako dziecko wyemigrowała z Afganistanu. Teraz jedzie do swojej ojczyzny. Jej siostra chce popełnić samobójstwo podczas najbliższego zaćmienia Słońca. Nafas postanawia odwieść ją od tego zamiaru. Ścigając się ze Słońcem, przemierza kraj ogarnięty wojną z talibami.

Akcja toczy się w Afganistanie, zimą 1975 roku. Dwunastoletni Amir, syn bogatego biznesmena z Kabulu, ma własne troski. Desperacko pragnie wygrać doroczne zawody latawców, by udowodnić ojcu, że jest wart jego uwagi i pochwały. On i jego przyjaciel marzą o zwycięstwie. Żaden z chłopców nie potrafi jednak przewidzieć, co zdarzy się tego popołudnia.

Film opowiada o Mamo - "kurdyjskim Mozarcie", który po upadku Saddama Husseina jedzie na koncert do irackiego Kurdystanu. Jego utopijna wizja "muzyki wolności" wydaje się bliska spełnienia. Dopełnieniem koncertu ma być kobiecy śpiew, który od czasu rewolucji islamskiej jest zakazany w Iranie, lecz stanowi nieodłączny element tradycyjnej muzyki Kurdów. Również muzyka Mamo skomponowana jest tak, że jej istotę stanowi kobiecy głos. Dlatego Mamo zamierza wziąć ze sobą w tę podróż śpiewaczkę i "przemycić" ją przez granicę irańsko-iracką, która przecina w pół jego ojczyznę... Podróży towarzyszy zła przepowiednia w związku ze zbliżającą się pełnią księżyca. Mamo nie zważa jednak na ostrzeżenia i złe wróżby, nic nie jest w stanie zmusić go do zmiany planów.

Współczesny Afganistan, Kabul, jakiego nie znamy (bez obecności wojny), w którym życie toczy się normalnym, zwykłym rytmem. Taksówkarz Khaled (Hadji Gul) jak zwykle jeździ po mieście. Do samochodu wsiada kobieta z sześciomiesięcznym chłopcem. Jej twarz zasłania burka. Gdy dojeżdżają na miejsce, kobieta wysiada. Za chwilę pojawiają się kolejni klienci, którzy… znajdują dziecko. Jego matka dawno już zniknęła. Nie wiadomo kim jest, ani jak ją znaleźć. Khaled wpada w panikę. Wypytuje przechodniów, wraca na miejsce, z którego zabrał pasażerkę, ale na darmo. Zostaje sam z dzieckiem i wraca z nim do domu. Życie rodzinne Khaleda nie jest udane. Ma niewielki kontakt zarówno z żoną, jak i z gburowatym ojcem. Mimo, że cieszy się z posiadania czterech córek, jest mu wstyd, że nie ma syna. Namawiany przez znajomych, by zatrzymać chłopca, Khaled czuje się rozdarty i coraz częściej myśli o oddaniu dziecka, nawet o zostawieniu go w taksówce jednego z kolegów. Spotyka jednak francuską parę, która prowadzi stację radiową. Na komunikat o porzuconym chłopcu wkrótce odpowiadają cztery, zakutane w burki, kobiety…

Wyluzowany urzędnik państwowy i bogata vloggerka próbują zbudować nowoczesny związek w konserwatywnej saudyjskiej rzeczywistości.

Młoda muzułmanka z Amsterdamu próbuje odreagować uprzedzenia i nieprzyjemności, z którymi się spotyka, szukając poczucia wspólnoty w grupie islamskich fundamentalistów.

Planowany atak ISIS na Szwecję łączy losy grupy kobiet, w tym matki na zakręcie, natchnionej studentki i ambitnej policjantki.

Pomimo obalenia rządów talibów relacje międzyludzkie w Afganistanie wciąż są regulowane przez niezwykle surowe prawo szariatu. W związku z tym w afgańskich więzieniach przebywa ogromna liczba kobiet skazanych za przestępstwa obyczajowe lub tylko o nie podejrzewanych. Jest wśród nich ciężarna 20-latka Kareema, która trafiła za kratki, ponieważ jej chłopak nie chciał się z nią ożenić. Dziewczyna wie, że jedynym dla niej ratunkiem jest zmuszenie Firuza do ślubu. Dwie pozostałe bohaterki dokumentu to Aleema, która została uwięziona, kiedy próbowano ją sprzedać na czarnym rynku, oraz osiemnastoletnia Saberah - zadenuncjowana przez własnego ojca, który nakrył ją z chłopakiem w dwuznacznej sytuacji. Sfilmowane przez irańsko-amerykańską dokumentalistkę Tanaz Eshaghian historie trzech afgańskich więźniarek pokazują, jak naprawdę wygląda sytuacja kobiet w państwach, w których obowiązuje prawo szariatu. Reżyserka, znana z nagrodzonego na MFF w Berlinie i nominowanego do głównej nagrody w Sundance obrazu Być jak inni, opowiadającego o problemie homoseksualizmu w teokratycznym Iranie, oraz filmów Love Iranian-American Style i I Call Myself Persian, weszła do miejsc niedostępnych dla innych - między innymi więzienia dla kobiet Badam Bagh. Zakazana miłość w Kabulu była pokazywana w ramach prestiżowego festiwalu filmów dokumentalnych HotDocs 2011. Dokument został wyprodukowany przy współudziale stacji HBO.