Filmy starsza pani

Barbara i Zdzisław są małżeństwem z 45-letnim stażem. Osiem lat temu Zdzisław zostawił Barbarę i zamieszkał z kochanką. Niedawno zdecydował się wrócić do żony. Barbara przyjęła go z powrotem. Powrót do wspólnego życia w jednym mieszkaniu okazuje się jednak dla małżeństwa trudny. Zdzisław proponuje zorganizowanie jubileuszu ich związku.

Intymny portret Basi – energicznej osiemdziesięciolatki. Bohaterkę filmu obserwujemy w roli babci, matki, siostry i aktorki. W prostych scenach z jej codziennego życia humor przeplata się z nostalgią, gdy poruszane są najważniejsze życiowe kwestie: miłości, starzenia się i śmierci.

Tomek potrzebuje pieniędzy. Oszukuje starszą kobietę metodą „na wnuczka”. Kiedy wydaje się, że wszystko idzie zgodnie z planem, kobieta nagle demaskuje oszusta i zamyka go w mieszkaniu. Staruszka proponuje mu układ. Tomek dostanie pieniądze, ale musi udawać jej wnuczka przed pracownikiem socjalnym, który przyjdzie sprawdzić, czy niedołężna kobieta ma opiekę rodziny. Jeśli zobaczy, że nie ma – kobiecie grozi przeniesienie do domu pomocy społecznej.

Do Rómulo, prywatnego detektywa, zgłasza się kobieta. Jest zaniepokojona tym, co dzieje się w domu spokojnej starości, gdzie mieszka jej matka. Kobieta podejrzewa, że matka jest maltretowana i chce dowiedzieć się, czy to prawda. Rómulo wpada na pomysł umieszczenia w domu spokojnej starości swojego szpiega. Ponieważ musi być on maksymalnie wiarygodny, detektyw organizuje casting i przesłuchuje kandydatów między 80 a 90 rokiem życia. Zwycięzca jako kret będzie musiał przejść specjalne szkolenie. A w tym wieku nauka najnowszych technologii i technik szpiegowskich nie jest taka prosta. Potem trzeba mieć nerwy ze stali i oprócz opanowania całej strony technicznej, nie rzucać na siebie podejrzeń, a jednocześnie bacznie obserwować co się dzieje. I – co najważniejsze – nie zapomnieć, po co się jest w domu spokojnej starości… Niezwykłe połączenie komedii szpiegowskiej i poruszającej refleksji na temat starości i wykluczenia seniorów z codziennego życia.

Śmierć starszej kobiety z mołdawskiej wsi staje się okazją do rozważań o życiu, stracie i tęsknocie dla ludzi gromadzących się, by pożegnać zmarłą.

Filmowa biografia Anny Jachimiuk, 85-letniej chłopki. Kamera rejestruje opowieści bohaterki, która wspomina dawne czasy, kiedy pracowała przy wykopkach ziemniaków. Przypomina sobie, jak to chłopcy chodzili do niej w konkury. Później wychowała ośmioro dzieci. Teraz razem z koleżankami staruszkami spotykają się na wspólnym śpiewaniu dawnych pieśni ludowych.

Tytułowy Urząd to urząd Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Przed małym okienkiem tłoczą się starsi ludzie, próbujący załatwić swoje sprawy rentowe bądź emerytalne. Bezduszna urzędniczka odsyła staruszkę, żeby przyniosła zaświadczenie, które anuluje poprzednie. Z kolei inny petent ma złą pieczątkę – powinna być okrągła itd. Wszyscy w kolejce cierpliwie czekają i mimowolnie wysłuchują czasami bardzo osobistych spraw.