Filmy nowe kino niemieckie

Reżyser Friedrich Monroe (Patrick Bauchau) realizuje w Lizbonie dokumentalny film o tym mieście. W czasie zdjęć ogarnia go zwątpienie i wzywa na pomoc przyjaciela. Po przyjeżdzie na miejsce, Philip dowiaduje się, że jego przyjaciel - reżyser zaginął. [opis dystrybutora]

Piękny letni dzień. Ogród. Taras. Kobieta i mężczyzna siedzą przy stoliku pod drzewami, muska ich miękki letni wiatr. W oddali, w rozległej równinie, sylwetka Paryża. Zaczyna się rozmowa: pytania i odpowiedzi między kobietą i mężczyzną. Zajmują się doświadczeniami seksualnymi, dzieciństwem, wspomnieniami, różnicą między mężczyznami a kobietami. Ilustrują zarówno, kobiecy i męski punkt widzenia percepcji.

Kocham Kino to hołd złożony magii kina. Film, powstał na 60. urodziny jednego z najbardziej opiniotwórczych festiwali filmowych na świecie - Festiwalu w Cannes. Obraz składa się z 33 etiud, zrealizowanych przez światowych reżyserów. Motywem łączącym je wszystkie jest nieśmiertelny temat kina. Pomysłodawcą obrazu jest pan Gilles Jacob szef Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cannes. Nie ulega wątpliwość, że każdy, kto szuka w kinie nie tylko rozrywki, ale również sztuki, znajdzie tutaj przynajmniej jednego ze swoich ulubieńców. W tej wielokulturowej mieszance, cenieni autorzy, zdobywcy Złotej Palmy składają hołd kinu, a każdy z nich robi to w swoisty dla siebie sposób. Skromny budżet miał zmusić reżyserów nie tylko do bycia szczególnie kreatywnymi, nieprzewidywalnymi, zabawnymi, czułymi, cynicznymi, kontemplacyjnymi, poruszającymi lub prowokującymi, ale również do bycia bardziej przystępnymi i śmiałymi - tłumaczył pomysłodawca - Giless Jacob. Kino może być cytrusowym zapachem obieranej pomarańczy, dotykiem ciepłej skóry pod jedwabną pończochą lub po prostu salą, zatopioną w ciemnościach, skąpaną w uczuciu oczekiwania.

Opowieść o pewnej służącej, która pomogła w dezercji uciekinierowi z Bundeswehry. Tytułowa bohaterka to kobieta, która przez opinię publiczną została określona jako ukochana mordercy i prowokatorka, a nawet winna śmierci matki...

Kontynuacja filmu Abela Ferrary z 1992 roku to opowieść o gliniarzu (Nicolas Cage), który świetnie radzi sobie w świecie narkotyków, chętnych kobiet i gigantycznych karabinów.

Podczas jazdy samochodem bez celu po mieście, młody pisarz przypadkowo zabija dziecko. Wypadek i jego następstwa okrywają go głęboką traumą. Przez 12 lat stara się zrozumieć, co się stało, gdy patrzy w lustro, widzi mordercę.

Pina nie jest biografią zmarłej przed dwoma laty choreografki Piny Bausch. To raczej hołd złożony przez Wima Wendersa jej twórczości i hymn na cześć sztuki. W filmie niemiecki twórca staje w obronie najdelikatniejszych wartości - uczuć, piękna, szacunku dla drugiego człowieka. Reżyser zarejestrował najważniejsze przedstawienia artystki - Święto wiosny, Vollmond i Café Müller. Poprosił członków jej zespołu o wykonanie części układów na ulicach niemieckiego Wuppertalu. W filmie niemal nie padają słowa, środkiem ekspresji tancerzy jest ciało.

W samym sercu syberyjskiej głuszy, z dala od cywilizacji, 300 osób zamieszkuje małą miejscowości Bakhtia nad rzeką Jenisej – tak Werner Herzog, współautor i narrator filmu Szczęśliwi ludzie: Rok w tajdze, rozpoczyna niezwykłą opowieść. Razem z filmowcami, którzy tam dotarli, obserwujemy rok z życia myśliwych, wędkarzy i innych osób zamieszkujących wioskę. Codzienność w przykrytym śniegiem niedostępnym regionie świata. Z pięknych kadrów filmu wyłania się obraz faktycznie szczęśliwych i spełnionych ludzi. Widać w nich także wielką miłość Dmitrija Wasiukowa, drugiego reżysera, do tajgi i jej mieszkańców. Malowniczym obrazom towarzyszy przepiękna, kontemplacyjna muzyka. Oni żyją z ziemi, są samowystarczalni i prawdziwie wolni. Nie ma podatków, nie ma rządu, nie ma prawa, nie ma biurokracji, nie ma telefonów, nie ma radia, mają za to własne wartości i normy postępowania. Jeśli cywilizacja ludzka zostałaby zniszczona, oni przetrwaliby dzięki wiedzy swoich przodków – twierdzi Herzog.

Film, oparty na prawdziwej historii, przedstawia życie Hannah Arendt (Barbara Sukowa), niemieckiej teoretyk polityki i filozofki. Arendt opisywała dla New Yorkera proces zbrodni wojennych nazisty Adolfa Eichmanna.

Legendarny dokumentalista Werner Herzog, który ma swoim koncie nominację do Oscara, w najnowszym filmie bierze na warsztat internet – od jego początków do najbardziej oddalonych zakątków. Podróż zaczyna od samych źródeł cyfrowej rewolucji – znajdujemy się w pokoju na Uniwersytecie Kalifornijskim, skąd w 1969 roku został wysłany pierwszy mail. Herzog udowadnia, że moment, w którym internet zacznie „śnić sam o sobie” jest już bardzo bliski. Prowadzi widzów poprzez szereg prowokacyjnych rozmów, które pokazują, w jaki sposób internet przekształcił praktycznie wszystkie elementy realnego świata – od biznesu, przez edukację, podróże kosmiczne, po opiekę zdrowotną i w końcu osobiste relacje. Jeden z naukowców pokazuje, jak wygląda wyobraźnia robota, i zadaje niewygodne pytanie: czy otoczeni inteligentnymi maszynami na pewno będziemy wciąż potrzebowali towarzystwa drugiego człowieka?