Filmy kobieca nagość, dublin

Dublin, XIX wiek. Albert Nobbs to ekscentryczny mężczyzna w średnim wieku, który pracuje ciężko jako kamerdyner w hotelu Morrison prowadzonym przez skąpą i kontrolującą Marge Baker. Wszystkie zarobione pieniądze stara się odłożyć, by w przyszłości otworzyć swój własny biznes i wieść przyzwoite i w miare normalne życie, co jest ciężkie dla... samotnej kobiety! Bo jak się okazuje, Albert to kobieta, która udaje mężczyznę...

W czasach, kiedy tysiące rodzin szuka swej Ziemi Obiecanej w Ameryce, rodzina McCourtów wybiera drogę powrotną - do Irlandii, do Limerick, gdzie wiecznie pada deszcz. Życie tu jest jeszcze trudniejsze, ale przynajmniej Angela McCourt, matka gromadki dzieci, z których wielu nie dane będzie przeżyć kilku nawet lat, ma, z kim porozmawiać. Katolicka rodzina wybaczyła jej, że wyszła za protestanta i pijaka, matka i siostra wspierają ją jak mogą, choć czasem trzeba prosić o pomoc organizację dobroczynną. Zwłaszcza, że Malachy, ojciec rodziny nie potrafi jej utrzymać, a po kilku latach ostatecznie ją opuszcza. Losy rodziny McCourtów i zarazem swoje życie opisuje najstarszy syn Angeli, Frank.

W Dublinie, w bagażniku samochodu ambasadora Szwajcarii znaleziono zwłoki. Kobieta została okrutnie oszpecona witriolem, a następnie zabita. Inspektor John Norton (Luigi Pistilli) zostaje wysłany na miejsce zdarzenia w celu zbadania sprawy. Ambasador korzysta z immunitetu dyplomatycznego. Detektyw Norton musi prowadzić śledztwo z najwyższą dyskrecją, podczas gdy ofiary zaczynają gromadzić się wokół znajomych i krewnych dyplomaty.

Portret kobiety zmartwionej powrotem miłości do młodości, która popycha ją do pośpiesznego wyjazdu z Paryża na wieś. Joan Verra (Isabelle Huppert) musi wrócić do ostatnich 40 lat swojego życia. Komponuje fragmentaryczny i romantyczny obraz swojej egzystencji. Jej syn, Nathan (Swann Arlaud), nagle wrócił z Montrealu i towarzyszy jej w tej wewnętrznej podróży - wyzwalającej odysei, ale bez powrotu. Wszyscy opowiadamy sobie historie.

Film pokazuje jak kościół katolicki w Irlandii prawie do końca XX wieku postępował z dziewczętami, które według duchownych zeszły na złą drogę. "Wyroki" wydawano odgórnie, a dziewczęta często skrzywdzone psychicznie na całe życie przez dane zdarzenie, za karę trafiały do piekła na ziemi. Nikt nigdy nie uderzył się w piersi i nie przeprosił tych kobiet za to, że w większości nie ze swojej winy przeszły gehennę, która miała być przebyta dla ich dobra.